Οι πισίνες των συμβολισμών και των ανατροπών

^«Δεν υπάρχει τίποτα πιο κενό από μια άδεια πισίνα» έγραφε ο Ρέιμοντ Τσάντλερ σε μια νουάρ ιστορία του απαξιώνοντας αυτή τη διαδρομή πόθου που φτάνει στην απόρριψη. Στην αρχαιότητα οι χώροι συγκέντρωσης του υδάτινου στοιχείου χρησιμοποιήθηκαν για λουτρά ευεξίας, ίασης, δεξαμενές τέλεσης θρησκευτικών τελετών, εκγύμνασης, κοινωνικής συναναστροφής. Στο πέρασμα των χρόνων ο οριοθετημένος και γεωμετρικός χώρος εξελίχθηκε σε ένα υποβλητικό αρχιτεκτονικό στοιχείο. Στην ακμή των νεωτερικών χρόνων η πισίνα ήταν o κατεξοχήν χώρος εφαρμογής των νέων θεωριών που συνέδεαν την άθληση του σώματος με την ανανέωση του πνεύματος. Με τον Λε Κορμπιζιέ να απογειώνει τα μοντερνιστικά ουτοπικά οράματα χτίζοντας την πισίνα στην ταράτσα της πανύψηλης πολυκατοικίας στη Μασσαλία, στη Cité Radieuse. Αργότερα και η ελληνική αρχιτεκτονική στις κορυφαίες στιγμές της τη δεκαετία του ’60 θα περικλείσει στις πισίνες των ιδιωτικών κατοικιών τα στοιχεία ένδειξης οικονομικής ευμάρειας και κοινωνικού κύρους των ιδιοκτητών τους. Και ως σύμβολο ελευθερίας, επιθυμίας, ηδονισμού αλλά και συγκρούσεων ο κινηματογράφος θα προσεγγίσει τη γαλάζια διάφανη επιφάνεια του προνομιακού σημείου για να καταγράψει με πολλά πλάνα τη ζωτικότητα αλλά και τη νεκρική παρακμή της ανθρώπινης κατάστασης.