Ζουνκατά τύχη

^«Why don’t we do it in the road?»  – «γιατί δεν το κάνουμε στον δρόμο;» – αναρωτιόντουσαν οι Μπιτλς στο αριστουργηματικό τους «λευκό» άλμπουμ. Ο Πολ Μακάρτνεϊ είχε εμπνευστεί, λένε, το συγκεκριμένο τραγούδι όταν αντίκρυσε σε ένα ταξίδι στην Ινδία δυό μαϊμουδάκια να ερωτοτροπούν εν μέση οδώ, αδιαφορώντας παγερά για όποιο ξένο βλέμμα. Στα τέλη της δεκαετίας του ’60, η σεξουαλική επανάσταση βρισκόταν στα φόρτε της. Οι νέοι λαχταρούσαν να αποτινάξουν κάθε ταμπού, να βιώσουν την απόλυτη ελευθερία. Και ο στοιχειώδης ακόμα σεβασμός της δημοσίας αιδούς εκλαμβανόταν ως οπισθοδρόμηση, αν όχι και ως υποκρισία. Το εκκρεμές στις μέρες μας έχει φτάσει στο αντίθετο άκρο. Δεν χρειάζεται ένα ζευγάρι να συνουσιαστεί, αρκεί να φιληθεί σε κοινή θέα και θα βρεθούν κάμποσοι να θιχτούν. Να το θεωρήσουν ασυγχώρητη επίδειξη μιας ευδαιμονίας που οφείλει να παραμένει αυστηρά ιδιωτική ώστε να μη φαλτσάρει όχι με τα χρηστά ήθη, μα με τη μαζική κατάθλιψη, η οποία είναι τόσο του συρμού. «Δεν κοκκινίσατε για την ευτυχία σας; Δεν κρατήσατε ενός λεπτού σιγή για τους απεγνωσμένους;» θα παραφράσουν τους στίχους του Ντίνου Χριστιανόπουλου, του ποιητή που στα άπαντά του δυσκολεύεσαι να βρεις μια αχτίδα φωτός.