Η προσωπική υπόθεση που γίνεται συλλογική

Είναι περίεργο να διαφωνείς δημόσια για μια ιδιωτική προτίμηση, πόσο μάλλον με ανθρώπους που εκτιμάς. Προσωπικά, είμαι συνδρομητής σε μία, για την ακρίβεια δύο ψηφιακές πλατφόρμες κινηματογραφικών ταινιών. Πώς έχεις στο ντουλάπι του σπιτιού σου προμήθειες γλυκών ή αλκοόλ, που μπορεί ακόμη και να μην καταναλώνεις ο ίδιος αλλά έχεις τη δυνατότητα να κεράσεις ανά πάσα στιγμή τον οποιοδήποτε καλεσμένο. Δεν εννοώ φυσικά πως οι ψηφιακές πλατφόρμες ταινιών είναι το δικό μου γλυκό του κουταλιού, αλλά αυτή η πληθώρα τους ανά πάσα στιγμή να εξυπηρετήσουν οποιοδήποτε κινηματογραφικό γούστο περισσότερο με «χαώνει» παρά με συγκεντρώνει στην εκάστοτε επιλογή μου. Για την οποία βέβαια καταφεύγω, όπως οι περισσότεροι από εμάς πλέον, στο Διαδίκτυο αλλά και σε έναν ασφαλέστερο ακόμη παράγοντα: στην αδιάψευστη κρίση των σινεφίλ φίλων μου για τις εκάστοτε ταινίες που προβάλλονται στους κινηματογράφους: «Αυτή την ταινία, οπωσδήποτε!».