Ο σοφός του Θεού

Ηταν ακριβώς τέτοιες μέρες, τέλος του καλοκαιριού, μα πριν από πολλά πλέον χρόνια, όταν έλαβα ένα απρόσμενα ενθουσιώδες τηλεφώνημα από τον αείμνηστο σπουδαίο Χρήστο Γιανναρά. Απρόσμενα ενθουσιώδες όχι επειδή ο σπάνιος αυτός ανυπότακτος και βαθύς πνευματικός άνθρωπος ήταν ξένος προς την εσωτερική φλόγα που κινεί κάθε τι που έχει νόημα, αλλά για το περιεχόμενό του. Γνωρίζοντας την ιδιαίτερή μου σχέση με τη μουσική, ήθελε να μου μεταδώσει το πάθος με το οποίο είχε πρωτοακούσει, εκείνο το καλοκαίρι, στα αγαπημένα του Κύθηρα, ένα τραγούδι που περιλαμβάνεται σε έναν από τους πιο σημαντικούς κύκλους του Χατζιδάκι και του Γκάτσου, την «Αθανασία»: τον «Τσάμικο», που με τέτοια φλόγα τραγούδησε εκεί ο Μητσιάς. Ενα τραγούδι για τους Ελληνες που παλεύουν για τη γη τους «κι εσύ Χριστέ μου τους ευλογείς για να γλιτώσουν αυτή τη φλούδα απ’ το τσακάλι και την αρκούδα»…