Απαγόρευση κινητών σ’ ένα «ακίνητο» σχολείο;

Σε πρόσφατη επίσκεψη με φοιτητές σε σχολεία Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης στα πλαίσια ενός προγράμματος διαπιστώσαμε ότι οι περισσότεροι μαθητές και μαθήτριες είχαν και χρησιμοποιούσαν συνεχώς τα κινητά τους τηλέφωνα και φυσικά όχι μόνο στο διάλειμμα! Σε μια διακριτική παρατήρηση αν γνωρίζουν ότι απαγορεύεται η χρήση του κινητού στο σχολείο μάς προκάλεσε έκπληξη η τεκμηριωμένη μαζική διαφωνία τους με την απαγόρευση αυτή. Η έκπληξή μας μεγάλωσε όταν στη συνέχεια βάλθηκαν να αποδείξουν πόσο ωφέλιμη αποδείχθηκε η χρήση των smartphones στο πρόγραμμα σύγχρονης διδασκαλίας της Ιστορίας στο οποίο συμμετείχαν! Με αφορμή το γεγονός αυτό αντιλαμβάνεται κανείς ότι τα συνθήματα και οι τεχνοφοβικές κραυγές περί απαγορεύσεων στην ψηφιακή εποχή και ειδικά για νέους ανθρώπους φαντάζουν αναχρονιστικές και κινδυνεύουν να καταλήξουν γραφικές όπως συμβαίνει στο σημερινό σχολείο. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες υπάρχουν διαφορετικές προσεγγίσεις στο ζήτημα της απαγόρευσης των κινητών στα σχολεία με όλα τα ερευνητικά δεδομένα να επικυρώνουν τη διαφωνία των μικρότερων ηλικιών και ιδιαίτερα των μαθητών/τριών σε αντίθεση με τη συμφωνία που εκφράζουν οι μεγαλύτερες ηλικίες.Αναμφίβολα η ψηφιακή πραγματικότητα με την ταχύτητα της εικόνας και τον βομβαρδισμό πληροφοριών κυρίως στα κοινωνικά δίκτυα έχει διαμορφώσει συνθήκες καθήλωσης και προσήλωσης στο ταχύτατο και το εφήμερο, αδυναμίας αυτοσυγκέντρωσης και ελλειμματικής προσοχής ιδιαίτερα στους εφήβους, στοιχεία τα οποία λειτουργούν ανασταλτικά στην επαφή τους με τη γνώση που προσφέρεται στο υπαρκτό σχολείο. Αυτή η κατάσταση προβληματίζει τα εκπαιδευτικά συστήματα σε διεθνές επίπεδο και αρκετά από αυτά μετεωρίζονται μεταξύ πλήρους απαγόρευσης ή προσαρμογής και τήρησης μιας δεοντολογίας όπως συμβαίνει και σε άλλους κοινωνικούς τομείς