«Να γνωρίσει το κοινό χώρους αντισυμβατικούς μέσα από την τέχνη»

Από το κέντρο της πόλης, αρχές της οδού Πειραιώς μέσω Ιεράς Οδού, μία ευθεία δρόμος έως έναν κήπο-όαση στο Χαϊδάρι. Είναι ο Βοτανικός Κήπος που μάλλον ακόμη και σήμερα θα το λέγαμε κρυμμένο μυστικό. Σε αυτό το μονάκριβο μέρος όπου συνήθως μαζεύονται πιτσιρίκια τις μέρες του καλοκαιριού για να παίξουν και να φωνάξουν ελεύθερα εξερευνώντας τις δυνατότητές τους να συναντηθούν με τη φύση, η Κίκα Κυριακάκου, καλλιτεχνική διευθύντρια του Polygreen Culture & Art Initiative (PCAI) και επιμελήτρια της συλλογής σύγχρονης τέχνης του PCAI, ανέπτυξε την ιδέα παρουσίασης έργων σύγχρονης τέχνης ανάμεσα σε άνθη, κάτω από δέντρα, ή σε ένα μονοπάτι με πέτρινα σκαλοπάτια που βρίσκονται σε έναν βάλτο με μικρά βατράχια. Το ενδιαφέρον της για παραγωγή πολιτιστικών πρότζεκτ πάνω στη βιωσιμότητα, την κινούμενη εικόνα και το design, η προσέγγιση της τέχνης μέσα από λογοτεχνικά κείμενα έχουν χαρακτηρίσει την επιμελητική πρακτική της. Και η αγάπη της για την Ιαπωνία, τις λεπτές εκφάνσεις μιας κουλτούρας που δίνει σημασία στις χειρονομίες, στους ήχους και στη σύμπραξη των αισθήσεων στην επίτευξη της αρμονίας συνοψίζεται στη φράση Shinrin – yoku που έδωσε τον τίτλο της έκθεσης σε αυτόν τον ιδιαίτερο χώρο. Αποδίδεται στα ελληνικά ως «κολυμπώντας στο δάσος»: «Ενας ενδεικτικός αλλά όχι ευρέως διαδεδομένος όρος που επινοήθηκε το 1982 από τον Tomohide Akiyama, τότε υπουργό Γεωργίας, Δασών και Αλιείας της Ιαπωνίας. Η συγκεκριμένη έννοια παραπέμπει στην πανάρχαια συνήθεια να περνά κανείς χρόνο κοντά στη φύση, ανάμεσα σε δέντρα και άγρια φυτά, απορροφημένος από τη χλωρίδα και την πανίδα που τον περιβάλλει, χωρίς να αποσπάται από τους γρήγορους ρυθμούς της καθημερινότητας και τις ηλεκτρονικές συσκευές. Η έκθεση Shinrin – yoku διερευνά τη θεραπευτική επίδραση της φύσης και του αρχέγονου δάσους. Επιδιώκει να εμβαθύνει σε μυθολογίες και έθιμα σε σχέση με τη φύση και το νερό».