Μικρομεγαλισμοί

Πώς το γράφει η Λίνα Νικολακοπούλου στη «Σωτηρία της ψυχής» του Σταμάτη Κραουνάκη; «…Σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά αλλά ρίχναν σκιά για να μοιάζουν παλάτια». Ε, αυτό ακριβώς. Και όχι με την τρυφερή και ρομαντική διάσταση που υπονοεί η στιχουργός αλλά με την έννοια της απόλυτης απώλειας του μέτρου. Να τραγουδάει, για παράδειγμα, η Κατερίνα Λιόλιου το «Ακριβό μου διθέσιο» (επίσης στίχοι της Νικολακοπούλου σε μουσική Νίκου Αντύπα). Μόνο που η Λιόλιου, ό,τι και να τραγουδήσει, δεν μπορεί να κάνει κακό σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό της. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που ο μικρομεγαλισμός βρίσκει ανταπόκριση, άντε να πείσει κάποιους στην αρχή, μετά γυρνάει σαν μπούμερανγκ σε αυτόν «που ήτανε τόσο μικρός αλλά έριχνε σκιά για να μοιάζει μεγάλος». Διότι δεν ‘πα να παριστάνεις τον Τεντόγλου; Θα έρθει η ώρα που θα πρέπει και να το αποδείξεις, θα πηδήσεις το ένα μέτρο που σου αναλογεί και άντε γεια. Γι’ αυτό και ο αθλητισμός δεν  σηκώνει μικρομεγαλισμούς. Εκεί το «μικρό» και το «μεγάλο» δεν επαφίεται στην άποψη που έχει το ίδιο το άτομο για τον εαυτό του. Εκεί βγαίνει η μεζούρα και μετράει μέχρι χιλιοστού. Στην πολιτική, την Τέχνη και το τεχνικολόρ Διαδίκτυο γίνεται το μεγάλο πάρτι. Κι εκεί πέφτει και το μεγάλο γέλιο. Που, προσωπικά, καθόλου δεν με χαλάει.