Το κόμμα είχε τη δική του ιστορία

Πόσο παλιά να το πάω; Οσο ξέρω και μπορώ. Ο κομματικός χώρος της Αριστεράς, αυτός που η δική μου γενιά γνώρισε ως ΚΚΕ Εσωτερικού, είχε πάντα μία έντονη κινητικότητα. Με πολλές διαφωνίες, συγκρούσεις, διασπάσεις, αποχωρήσεις, αλλαγές ονομάτων. Η Ενωμένη Αριστερά (μαζί με το ΚΚΕ) στις πρώτες εκλογές μετά τη Μεταπολίτευση, που έγινε Συμμαχία Προοδευτικών και Αριστερών Δυνάμεων τρία χρόνια αργότερα (ή «Συμμαχία των Πέντε» στην οποία συμμετείχε και το Χριστιανικό Κόμμα του Ψαρουδάκη), που διασπάστηκε η ΕΚΟΝ – Ρήγας Φεραίος, που το 1981 δεν μπήκε στη Βουλή, που μετά έγινε Ελληνική Αριστερά, που μετά ξανασυνεργάστηκε με το ΚΚΕ και έγινε Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, που μετά έγινε ΣΥΡΙΖΑ. (Επιγραμματικά τα γράφω, δεν είναι αυτό το θέμα μου, ας μη μου την «πέσουν» οι «βουτηγμένοι» σε αυτόν τον χώρο γιατί δεν ανέφερα το τάδε ή το δείνα Συνέδριο). Σε όλες αυτές τις ζυμώσεις που κρατάνε εδώ και πενήντα χρόνια, οι άξονες ήταν περίπου οι ίδιοι. Πόσος κομμουνισμός χωράει στο κόμμα, με ποιους θα μπορούσαν να συνεργαστούν, η αναζήτηση ενός ενιαίου φορέα της Αριστεράς, η συγκρότηση ενός προοδευτικού μετώπου.