Παρελθόν

Εκτός από τη δήλωση στήριξης που του προσέφερε στον δεύτερο γύρο της εσωκομματικής μάχης του περασμένου Σεπτεμβρίου, στο συνέδριο του Φεβρουαρίου (αυτό που ο «ιδρυτής» του κόμματος τον αμφισβήτησε ανοιχτά) συμμετείχε στην τρόικα η οποία φρόντισε να του προστατεύσει την καρέκλα, παίζοντας τον ρόλο του δυνητικού επιτρόπου του. Βέβαια, και στις δύο περιπτώσεις βγήκε γρήγορα απ’ την κομματική βιτρίνα, αφού μέχρι κι ένας ρούκι της πολιτικής επικοινωνίας θα μπορούσε να επιβεβαιώσει πως τα φωτογραφικά ενσταντανέ των εναγκαλισμών με κάποιον ο οποίος έχει καταδικαστεί ομόφωνα από το Ειδικό Δικαστήριο στενεύουν πολύ τα όρια της απήχησης του νέου επικεφαλής. Τα στενεύουν τόσο που τα περιορίζουν σε όσους λίγους ντοπάρονται πλέον με ατάκες για τον έλεγχο των αρμών της εξουσίας – ή δεν έχουν διακρίνει ακόμη στην περίοδο του κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ τις αιτίες της σημερινής του απαξίωσης. Οι συμβολισμοί που κουβαλά η συμμαχία μαζί του αποτελούν μια από τις ελάχιστες σταθερές στο κομματικό χάος των τελευταίων μηνών. Ετσι, φωκνερικά μιλώντας, από την καινούργια του θεσμική θέση θα θυμίζει στους ψηφοφόρους που εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ πως το παρελθόν δεν είναι νεκρό – πως δεν είναι καν παρελθόν, δηλαδή.