Ακόμη κι οι πριγκίπισσες μελαγχολούν

Το θυμάμαι εκείνο το πρωινό της 31ης Αυγούστου 1997. Θυμάμαι δηλαδή το σοκ που σου δημιουργεί η μετωπική σύγκρουση με το απρόοπτο, με το μοιραίο, ακόμη κι αν δεν σε αφορά άμεσα. Ο θάνατος της Νταϊάνας και οι συνθήκες κάτω από τις οποίες έχασε τη ζωή της η «πριγκίπισσα του λαού» δεν έμοιαζε μόνο σαν θρίλερ, σαν δραματική κορύφωση ενός σίριαλ με τεράστια θεαματικότητα. Σου πέταγε στα μούτρα και το ότι η ζωή δεν προσαρμόζεται σε δραματουργικές πλοκές που κρατούν τα προσχήματα της αληθοφάνειας. Τα δικά της σενάρια είναι πιο χοντροκομμένα, δεν κρατούν τις ισορροπίες ανάμεσα σε αίτιο και αιτιατό, η πλοκή της ιστορίας μπορεί ξαφνικά να τιναχτεί στον αέρα αφήνοντας μετέωρους τους ήρωες και το «παραμύθι» στη μέση. Και σε εμάς τους υπόλοιπους μια αίσθηση ανασφάλειας, ένα «αφού συνέβη αυτό σε αυτούς, όλα μπορούν να συμβούν». Μία αίσθηση που την καταπίνει πολύ γρήγορα η καθημερινότητα. Μέχρι να συμβεί το επόμενο «τράκο». Κι ας είναι πολύ μακριά από τη γειτονιά σου.