Αναποδογύρισμα

Ο τελευταίος μήνας του καλοκαιριού επιφύλασσε μια σχεδόν πλήρη ανατροπή του σκηνικού, ιδίως σε διεθνές επίπεδο. Η ουκρανική αντεπίθεση εντός του ρωσικού εδάφους, αμέσως μετά την παραλαβή νέων οπλικών συστημάτων από τους δυτικούς συμμάχους (με μόνη σκιά τις ξαφνικές επιφυλάξεις της Γερμανίας), αλλάζει τα ψυχολογικά δεδομένα και φιλοδοξεί να προσδώσει διαπραγματευτική ισχύ στην ως τώρα μόνο αμυνόμενη χώρα. Σε πρώτη φάση, ωστόσο, έφερε κλιμάκωση του πολέμου, με ένταση της ρωσικής επίθεσης σε κρίσιμες ζώνες της Ουκρανίας, βαρείς βομβαρδισμούς που φτάνουν ως το Κίεβο, αναζωπύρωση της πυρηνικής απειλής κι αναβολή οποιασδήποτε σκέψης για διαπραγμάτευση. Στη Μέση Ανατολή, νέοι «παίκτες» μπαίνουν διαρκώς στη σύρραξη, το Ισραήλ παραμένει αμετακίνητο στην ακραία θέση του περί «ολοκληρωτικής νίκης», ενώ, κι εδώ, τα θύματα διαρκώς αυξάνονται και οι προϋποθέσεις ειρήνευσης δυσχεραίνονται. Η πιο εντυπωσιακή ανατροπή, πάντως, σχετίζεται με τις εκλογές που σε μεγάλο βαθμό θα κρίνουν την τύχη και των πολέμων και του πλανήτη: η (διόλου ομαλή) αποχώρηση Μπάιντεν και η (απρόβλεπτα αναζωογονητική) υποψηφιότητα της Κάμαλα Χάρις άλλαξαν εντελώς τους όρους της αναμέτρησης κι έφεραν τον Τραμπ σε ρόλο δευτεραγωνιστή που αγκομαχά. Πέρα από την άμεση και διδακτική – τα πρόσωπα και οι ηγετικές τους ικανότητες μετράνε – μετατροπή μιας άχρωμης κι υποτιμημένης αντιπροέδρου σε αστραφτερή κι ελπιδοφόρα υποψήφια πρόεδρο, αυτό που έχει σημασία είναι το εκλογικό αποτέλεσμα: συνεχίζοντας να κρέμεται από ελάχιστες ψήφους σε ελάχιστες Πολιτείες εντός μιας βαθύτατα πολωμένης χώρας, είναι εντελώς ανοικτό.