Είναι στοιχειώδες και έχει επισημανθεί από εδώ πλήθος φορές: ουδείς συνάπτει συμμαχίες με κράτη που δεν επιθυμούν να υπερασπίσουν τα ίδια τα συμφέροντά τους, αλλά είναι διαρκώς έτοιμα για υποχωρήσεις. Η αξιοπιστία στις διεθνείς σχέσεις είναι εξίσου σημαντική έναντι των δυνητικών συμμάχων όσο και έναντι όσων τα επιβουλεύονται. Αλλιώς, οι όποιοι σύμμαχοι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να επενδύσουν σε κράτη ως στρατηγικούς εταίρους ακόμα και αν το επιθυμούν, κάτι που εκ των πραγμάτων τους οδηγεί νομοτελειακά είτε στην αποστασιοποίηση, είτε, σε τόσο κρίσιμα σημεία του κόσμου, στην πεποίθηση ότι είχαν επιλέξει τον λάθος συνομιλητή μιας συγκρουσιακής πραγματικότητας. Και τον αλλάζουν. Αυτό έχει συμβεί πολλές φορές στην ελληνοτουρκική ιστορία. Και αυτό ακριβώς το πρόβλημα αντιμετωπίζει σήμερα σε εξέλιξη πλήρους φάσματος η Ελλάδα, αφού δεν συμβαίνει σε ένα αλλά σε τρία μέτωπα ταυτόχρονα, όλα εξαιρετικά μεγάλης σημασίας.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή