Ο Σεπτέμβριος, κάθε Σεπτέμβριος, θυμίζει την Ελλη Λαμπέτη: Ισως γιατί είναι ο μήνας που ξεκίνησε με την αναγγελία του θανάτου της, πριν από 40+1 χρόνια, ένα Σάββατο. Ηταν 3 Σεπτεμβρίου του 1983 όταν η είδηση έγινε γνωστή. Ο κόσμος ήξερε ότι ήταν άρρωστη – ο καρκίνος την είχε χτυπήσει από τα τέλη της δεκαετίας του ’60 και, με ένα διάλειμμα, την «επισκέφτηκε» ξανά την τελευταία δεκαετία της ζωής της και την παίδεψε πολύ. Στην κηδεία της, στις 6 Σεπτεμβρίου, απ’ το Α’ Νεκροταφείο Αθηνών, παραβρέθηκε όλο το ελληνικό θέατρο. Υπάρχει κάτι που έκανε την Ελλη Λαμπέτη να ξεχωρίζει, απ’ την αρχή, απ’ τη γέννησή της, στις 13 Απριλίου του 1926, ως το τέλος. Κι όμως αυτό το κάτι δεν φάνηκε να είναι ικανό στις εισαγωγικές τις εξετάσεις στη Δραματική Σχολή του Εθνικού ούτε στης Μαρίκας Κοτοπούλη –την πρώτη φορά τουλάχιστον, το 1941. Γιατί στη συνέχεια, μια δεύτερη σκέψη της Κοτοπούλη έφερε τη Λαμπέτη μαθήτριά της, αγαπημένη μαθήτριά της, στη σχολή της. Αλλαξε το επώνυμό της από Λούκου σε Λαμπέτη κι έναν χρόνο μετά, το 1942, πήρε το βάπτισμα της σκηνής: «Η Χάνελε πάει στον Παράδεισο» του Χάουπτμαν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή