Καθώς μπήκαμε στον Σεπτέμβριο και στην πλήρη επανεκκίνηση της πολιτικής διαδικασίας με κορυφαίο γεγονός της εξωτερικής πολιτικής την επικείμενη συνάντηση Μητσοτάκη – Ερντογάν στη Νέα Υόρκη, ας δούμε πού βρισκόμαστε στο πεδίο αυτό. Πρώτον, παρά τον έντονο θόρυβο στην Αθήνα για αδιέξοδα, κ.λπ., η στρατηγική Γεραπετρίτη – Φιντάν αναζήτησης λύσης στα μεγάλα προβλήματα της ελληνοτουρκικής αντιπαράθεσης φαίνεται να δουλεύει. Το επιβεβαιώνει η συνάντηση που είχαν στις Βρυξέλλες (και ο θερμός εναγκαλισμός τους, παρόμοιο δεν είχαν… ούτε Βενιζέλος – Ινονού στο παρελθόν). Δεύτερον, η ενισχυμένη εικόνα της Τουρκίας ως μιας ραγδαία ανερχόμενης μεσαίας δύναμης με υπολογίσιμη όχι μόνο περιφερειακή αλλά και παγκόσμια επιρροή. Τη νέα αυτή πραγματικότητα συνόψισε ο (απερχόμενος) αμερικανός πρεσβευτής στην Αγκυρα Τζέφρι Φλεκ λέγοντας ότι η Τουρκία είναι σημαντική χώρα και «όταν η ανθρωπότητα περνά περίοδο αναταραχής η θέση της καθίσταται ακόμη σημαντικότερη». Στη λογική μάλιστα αυτή φαίνεται να έχει ανοίξει κάποιος διάλογος με τις ΗΠΑ προκειμένου η Τουρκία να προμηθευτεί τελικά αναβαθμισμένα F-35Β. Και βέβαια οι ΗΠΑ θα προμηθεύσουν τελικά αυτά τα σύγχρονα όπλα (με κάποια διευθέτηση για τους S-400) κι ας λέγει ο Μ. Ρούμπιν (του Atlantic Council) το αντίθετο. (Τα ίδια έλεγε και για τα F-16). Επομένως και ανεξάρτητα από τον νέο ένοικο του Λευκού Οίκου, οι σχέσεις ΗΠΑ – Τουρκίας θα συνεχίσουν να βελτιώνονται παρά τις ιδιαιτερότητες / παρασπονδίες της τελευταίας σε σημαντική δέσμη γεωπολιτικών ζητημάτων αμέσου αμερικανικού ενδιαφέροντος (σχέσεις με Ρωσία, Ισραήλ, πόλεμοι Γάζας, Ουκρανίας, ΝΑΤΟ, κ.λπ.). Ή και ίσως εξαιτίας αυτών των ιδιαιτεροτήτων.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή