Χορεύοντας στη σκηνή με έναν ξεχωριστό «βασιλιά»

Με τον Δάνη Κατρανίδη συνεργαστήκαμε τρεις φορές. Η πρώτη ήταν στο έργο «Τζούλια», το οποίο ήταν και το πρώτο που έπαιξα εγώ με την Αλίκη Βουγιουκλάκη. Ο ίδιος τότε ήταν φτασμένος πρωταγωνιστής. Τον είχε πάρει η Αλίκη από το Εθνικό Θέατρο και είχαν κάνει ήδη το «Καμπαρέ». Εμένα ήταν η πρώτη μου εμπειρία με το θέατρο κι έπαιζα τη γυναίκα του. Τη γυναίκα του έπαιξα και στη δεύτερη συνεργασία μας, το «Amadeus», όπου ο Δάνης υποδύθηκε τον Μότσαρτ με Σαλιέρι τον Γιάννη Φέρτη. Εκεί, ήταν συγκλονιστικός και γνώρισε μεγάλη επιτυχία τόσο αυτός προσωπικά όσο και η παράσταση. Η τρίτη φορά που δουλέψαμε μαζί, ήταν άλλη μία σημαντική στιγμή, στο «Ο βασιλιάς κι εγώ» που έκανε τον βασιλιά του Σιάμ. Ηταν από τις πιο ωραίες παραστάσεις και παίχτηκε για δύο χρόνια με μεγάλη επιτυχία. Επειδή βρεθήκαμε μαζί σε δύο έργα που ήταν από τις μεγαλύτερες επιτυχίες, τόσο τις δικές του όσο και τις δικές μου, ήμασταν πολύ πολύ κοντά καλλιτεχνικά και θεατρικά αλλά και στη ζωή. Ο Δάνης ήταν πολύ αξιοπρεπής και είχε το καλύτερο timing σε παίξιμο, τραγουδούσε και χόρευε καταπληκτικά. Για μένα που έχω παίξει με όλους τους πρωταγωνιστές σχεδόν, εκείνος ήταν πολύ ξεχωριστός και με πάρα πολύ ήθος. Ηταν ένας υψηλού επιπέδου άνθρωπος, κλειστός, εσωστρεφής και γι’ αυτό και τα τελευταία χρόνια που πρέπει να υπέφερε πάρα πολύ, είχε αποτραβηχτεί. Είναι κρίμα που έφυγε και μάλιστα τόσο νωρίς.