Για τον Στρατή Τσίρκα η λογοτεχνία δεν εξαντλούνταν σε μια στιγμή συναισθηματικής ή αισθητικής απόλαυσης. Αποτελούσε, αντιθέτως, ένα δίκτυο πόρων και τρόπων για την κατανόηση και ερμηνεία του κόσμου. Για τον συγγραφέα των Ακυβέρνητων Πολιτειών, η μυθοπλασία, η τριβή με τα είδη και τα όριά τους, η διάθλαση της πραγματικότητας στην αφήγηση δεν ήταν παρά εργαλεία στην προσπάθειά του να διατυπώσει ένα αίτημα εκδημοκρατισμού της γραφής με τελικό σκοπό να αναγάγει την ατομική εμπειρία σε συλλογική δυναμική – σε ένα συλλογικό ανθρωπολογικό κεφάλαιο. Μια τέτοια πολιτική της λογοτεχνίας, που δεν εικονογραφεί απλώς τη φαντασία, αλλά ρίχνει φως σε πολιτικά και κοινωνικά ζητήματα, που αναστοχάζεται την ίδια την ιδέα της «λογοτεχνικότητας» και φιλοδοξεί να επαναπροσδιορίσει τον ρόλο των συγγραφέων και των πνευματικών θεσμών, είναι, εκτός από φορέας γνώσης και κοινωνικής αλλαγής, και ένα ριζοσπαστικό αίτημα ανανέωσης της διαδικασίας συγκρότησης του εαυτού, των όρων, εντέλει, ατομικής και πολιτικής χειραφέτησης.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή