Η ιστορία των Ζιζέλ και Ντομινίκ Πελικό

Δεν θυμάμαι να έχω δει κάτι ανάλογο στο σινεμά. Ούτε από τα λογοτεχνικά ή δραματουργικά διαβάσματά μου μπορώ να ανασύρω κάτι παρόμοιο. Ούτε καν στις αρχαίες τραγωδίες με τους αρχετυπικούς ήρωες και τις ακραίες συμπεριφορές τους. Η ιστορία της Ζιζέλ Πελικό είναι φτιαγμένη από τόσο κακό, τόσο αρρωστημένο, τόσο διαστροφικό υλικό ζωής που δεν μπορεί να μετουσιωθεί σε κανενός είδους Τέχνη – τουλάχιστον έτσι νομίζω. Κυρίως διότι στην Τέχνη, ακόμη και οι πιο αποτρόπαιες πράξεις έχουν μία βάση, έναν λόγο, ξεκινούν από κάπου και οδηγούν κάπου έστω και μέσα στο μυαλό του «δράστη». Για να το πω απλά, η Μήδεια δεν σκότωσε τα παιδιά της επειδή δεν είχε κάτι πιο ενδιαφέρον να κάνει. Η ιστορία της Ζιζέλ Πελικό όμως κάνει κάτι άλλο. Ανατρέπει κάποια από τα δομικά χαρακτηριστικά του θύματος. Η Ζιζέλ και ο Ντομινίκ Πελικό ήταν ένα τυπικό – ακόμη και φυσιογνωμικά – ζευγάρι Γάλλων. Συνομήλικοι, παντρεύτηκαν από τρελό έρωτα και στη δεκαετία των εβδομήντα τους χρόνων είχαν τρία παιδιά και επτά εγγόνια. Μια ήσυχη, ευτυχισμένη οικογένεια σαν αυτές που ανεβάζουν stories στο Instagram. Τουλάχιστον έτσι νόμιζε η Ζιζέλ.