Καλέ, πατώνεις;

Αν και γεράσαμε επιτυχώς, όταν πάμε για μπάνιο  βοά ακόμα εντός μας η αποτρεπτική φωνή της μητέρας που λέει «Μην πας στα βαθιά», ή το γνωστό «κολύμπα μέχρι εκεί που πατώνεις», απ’ την εποχή που, μικροί, βουτούσαμε στη θάλασσα. Ηταν η φωνή μιας μάνας ή ενός πατέρα που δεν είχαν ιδέα από κολύμβηση, κι όταν μπαίνανε στο νερό κάνανε τα γνωστά του κάθε άσχετου, δηλαδή το στυλ «σκυλάκι», ή πλατς το χέρι, μπλουμ το πόδι. Ετοιμοι για πνιγμό. Το ωραιότερο ήταν όταν έλεγε ο μπαμπάς «έλα να σου μάθω κολύμπι», ενώ δεν είχε ιδέα. Γρυ. Κανείς δεν τους το είχε διδάξει, σε μια χώρα που βρέχεται κατά μέγιστο μέρος από θάλασσα, κι όπου δεν ξέρουν να κολυμπούν ούτε καν οι ίδιοι οι ναυτικοί, ή οι ψαράδες. (Αμα αναποδογυρίσει η βάρκα, οι πιο πολλοί πάνε σούμπιτοι στον πάτο ωσάν να ήτανε τσομπάνηδες της Πίνδου).