Σταθερά συμφέροντα

Στη διεθνή σκακιέρα οι συσχετισμοί δεν είναι ποτέ δεδομένοι. Μπορεί να ανατραπούν, κυρίως γιατί αλλάζουν οι συνθήκες. Στην πρώτη διετία της θητείας Μπάιντεν ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν αντιμετωπιζόταν περίπου ως απόβλητος της διεθνούς σκηνής. Ο αμερικανός πρόεδρος απέφευγε συστηματικά να τον συναντήσει στις συνόδους, πολύ περισσότερο να τον προσκαλέσει στον Λευκό Οίκο, ενώ οι ΗΠΑ διέγραψαν την Τουρκία από τη λίστα των F-35. Οι μισοί ευρωπαίοι ηγέτες τον χαρακτήριζαν δημόσια ή παρασκηνιακά δικτάτορα» – και ο Μακρόν με τον Ντράγκι τον έδειχναν με το δάκτυλο ως καθεστωτικό παράδειγμα που εγκυμονεί κινδύνους και για την περιφερειακή και διεθνή ασφάλεια. Το Ισραήλ και η Αίγυπτος είχαν σχεδόν διακόψει διπλωματικές σχέσεις με την Αγκυρα. Στο εσωτερικό, δε, την περίοδο της πανδημίας του κορωνοϊού, εκατομμύρια Τούρκοι δυσκολεύονταν να προμηθευτούν ακόμη και τα απαραίτητα από τα σουπερμάρκετ και τις λαϊκές. Η διεθνής κοινότητα έστρεφε την πλάτη στον αυταρχικό Ερντογάν και με τη βεβαιότητα ότι ο κύκλος του είχε ολοκληρωθεί και οι εκλογές του 2023 θα τον οδηγούσαν στην έξοδο. Εναν χρόνο μετά, ο Ερντογάν όχι μόνον είναι εδώ, αλλά το σκηνικό δείχνει να έχει αντιστραφεί – οι περισσότεροι σπεύδουν ξανά να του ανοίξουν την πόρτα.