Νόμος, αταξία, λάθη, απληστία

Κουβαλώντας τις ενοχές του παρελθόντος του όταν 15 χρόνια πριν έκανε λάθος πετυχαίνοντας την αθώωση ενός δολοφόνου, ο δικηγόρος Ζαν Μονιέρ (Ντανιέλ Οτέιγ), κεντρικός ήρωας της ταινίας «Μια συνηθισμένη υπόθεση» (Le fil, Γαλλία, 2024), αποφασίζει να επιστρέψει στο ποινικό δίκαιο γιατί πιστεύει ακράδαντα ότι ο πελάτης του Νικολά Μιλίκ (Γκρεγκορί Γκαντεμπουά) που κατηγορείται για τον φόνο της γυναίκας του είναι αθώος. Η υπόθεση θα είναι πολύ πιο περίπλοκη από όσο αρχικά δείχνει, αλλά η βεβαιότητα του Μονιέρ θα παραμείνει ακλόνητη. Οπως και το πείσμα του. Και βέβαια η απάντηση στο ερώτημα «είναι ή όχι αθώος ο Μιλίκ» θα έρθει, όπως συνήθως συμβαίνει στα δικαστικά θρίλερ, λίγο πριν από τους τίτλους τέλους. Ως τότε, ο Οτέιγ, που με αυτή την ταινία επέστρεψε στη σκηνοθεσία έπειτα από μακρόχρονη απουσία, θα φροντίσει να μας διατηρήσει σε αναμμένα κάρβουνα, αναλύοντας με κέφι τον χαρακτήρα και τις μεθόδους του Μονιέρ που υποδύεται ο ίδιος. Η ομορφιά της «Συνηθισμένης υπόθεσης» έγκειται στο ότι εδώ απουσιάζουν τα σκηνοθετικά «κόλπα». Ακολουθώντας τους κλασικούς «κανόνες» του είδους, ο Οτέιγ δίνει προτεραιότητα στην «καθαρότητα» της αφήγησης που δεν σε αφήνει σε ησυχία. Θα συμφωνήσω ότι η «Συνηθισμένη υπόθεση» δεν έχει το φιλοσοφικό βάθος μιας ταινίας όπως η «Ανατομία μιας πτώσης». Εχει όμως τον αέρα ενός πραγματικά χορταστικού δικαστικού θρίλερ όπως η «Ανατομία ενός εγκλήματος» του Οτο Πρέμινγκερ και η «Ετυμηγορία» του Σίντνεϊ Λουμέτ. Γι’ αυτό και την ευχαριστιέσαι.