Αναζητώντας δεξαμενές κεντροαριστερών

Στις 6 Οκτώβρη έχει εκλογές για πρόεδρο το ΠΑΣΟΚ. Ο δεύτερος γύρος του είναι στις 13 αν χρειαστεί. Στις 14 θα έχει νέο αρχηγό. Ο ΣΥΡΙΖΑ βάσει της εισήγησης της Πολιτικής Γραμματείας του θα έχει στις 24 Νοέμβρη. Αν απαιτηθεί και δεύτερος γύρος θα στήσει εκ νέου κάλπες στη 1 Δεκέμβρη. Στις 2 το πρωί ο νέος αρχηγός του θα πάει στον 7ο όροφο της Κουμουνδούρου. Σε διάστημα δύο μηνών, το εκλογικό κοινό κάθε χώρου θα προσέλθει για εκλογές. Θα αλληλοκαλύπονται; Θα έχουν ξεχωριστές και διακριτές δυναμικές, θα είναι μικρότερα των τελευταίων τους διαδικασιών; Να το ερώτημα που προφανώς δεν είναι απλώς τεχνικό, μα βαθιά πολιτικό. Και αγγίζει τον πυρήνα ενός πιο κρίσιμου ερωτήματος: η κεντροαριστερή – αριστερή πτέρυγα της κοινωνίας είναι σε ύπνωση, σε εξασθένηση, σε υποχώρηση ή παραμένει πλειοψηφική όπως μεταπολιτευτικά ίσχυε; Σήμερα μια μερίδα πολιτικών επιστημόνων λέει πως οι εκλογικές συμπεριφορές έχουν ρευστοποιηθεί. Μπορεί κάποιος για παράδειγμα να δηλώνει κεντροαριστερός αλλά σε υποσύνολα της συμπεριφοράς του να έχει πιο σκληρές πατριωτικές απόψεις ή σε ζητήματα Οικονομίας να είναι πιο «ανοιχτός» στην αγορά. Μπορεί κάποιος να είναι κεντροδεξιός και να θέλει ισχυρό κοινωνικό κράτος ή κρατικό παρεμβατισμό. Οπως και να ‘χει τα βασικά χαρακτηριστικά των υποομάδων διατηρούνται, αν και η νέα πραγματικότητα δεν έχει ακριβώς διαβαστεί αναλυτικά από τους πολιτικούς χώρους, με εξαίρεση ένα πρόσωπο: τον Κυριάκο Μητσοτάκη που διεμβόλισε το Κέντρο, έθεσε δίλημμα το 2019 και το 2023 στις δυνάμεις της αγοράς και τον μεσαίο κόσμο και κατάφερε να συγκεράσει λαϊκούς δεξιούς με κεντρώους ψηφοφόρους όπου όλοι μαζί έλεγαν: «Μα δεν έχουμε κάτι άλλο».