Υπέροχο διήμερο στο εξοχικό στο Δουβλίνο…

Eνα από τα μεγάλα μυστήρια είναι γιατί η Εθνική μας ομάδα κερδίζει πάντα την Ιρλανδία στο Δουβλίνο: η παράδοση που έχει χτίσει απέναντι στους Ιρλανδούς είναι τρομακτική – δεν θα μου έκανε εντύπωση αν οι Ιρλανδοί ζητούσαν από την UEFA να μην ξαναγωνιστούν με τους Ελληνες. Το απολύτως παράδοξο είναι ότι η Εθνική μας από τη Βόρεια Ιρλανδία, αυτή που αγωνίζεται στο Μπέλφαστ και είναι στα χαρτιά χειρότερη ομάδα από τη Δημοκρατία της Ιρλανδίας, έχει ήττες και μερικές οδυνηρές. Το Δουβλίνο όμως είναι για την Εθνική Ελλάδος κανονική «έδρα του εξοχικού της» για να χρησιμοποιήσω κι εγώ μια βλακώδη οπαδική έκφραση από αυτές που ακούγονται στην Ελλάδα κάθε φορά που μια ομάδα που κάνει πρωταθλητισμό κερδίζει μια ανταγωνίστριά της εκτός έδρας. Η μόνη αγωνιστική εξήγηση που υπάρχει είναι ότι σχεδόν πάντα η Εθνική μας στα ματς με τους Ιρλανδούς εμφανίζεται καλά διαβασμένη: και οι παίκτες του Ιβάν Γιοβάνοβιτς την Τρίτη το βράδυ έμοιαζαν να γνωρίζουν τι θα κάνουν οι Ιρλανδοί. Αλλά δεν νομίζω ότι υπάρχει ομάδα στον κόσμο που δεν γνωρίζει ότι οι Ιρλανδοί θα παίξουν δυνατά, θα σηκώσουν την μπάλα, θα προσπαθήσουν να επιτεθούν από το πλάι, θα χρησιμοποιήσουν και τους αγκώνες τους δείχνοντας τη σκληρότητά τους. Και παρ’ όλα αυτά δεν κερδίζουν όλες οι ομάδες του κόσμου την Ιρλανδία.