Γκριμάτσες

To αμερικανικό debate έχει τόση σχέση με τις δικές μας τηλεμαχίες, όση και το ΝΒΑ με το εθνικό πρωτάθλημα μπάσκετ. Αυτό δεν είναι εντελώς παράλογο καθώς, στις ΗΠΑ, οτιδήποτε δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις του κοινού για θέαμα, θάβεται κάτω από βαθιά χασμουρητά. Και, μεταξύ μας, είναι τεχνικά δύσκολο να γίνει κάτι ανάλογο στην πατρίδα μας καθώς εδώ άπαντες οι πολιτικοί αρχηγοί θεωρούνται εν δυνάμει πρωθυπουργοί και αντιμετωπίζονται με ίσα μέτρα και σταθμά. Ομως κάτι τέτοιο είναι βλακώδες. Και είναι να απορείς για ποιο λόγο δεν επιτρέπεται σε ένα κανάλι να φωνάξει δύο πολιτικούς αρχηγούς και να τους βάλει σε debate μέχρι τελικής πτώσης. Μας προβληματίζει η μεγάλη αποχή των πολιτών από τις εκλογικές αναμετρήσεις, αλλά δεν αναλογιζόμαστε το βάρος της βαρεμάρας που τους προκαλεί η πολιτική. Θα πείτε ότι η πολιτική δεν είναι θέαμα. Λάθος. Τα πάντα είναι θέαμα στους καιρούς μας. Και ο πολίτης που θα κάτσει μπροστά στην τηλεόραση να χαζέψει ένα debate με εντάσεις, αντεγκλήσεις και υψηλούς τόνους, είναι εξαιρετικά πιθανό να ψηφίσει.