«Ούτε η Κρήτη εγκατέλειψε την ψυχή μου, ούτε έπαψα να υπηρετώ με πάθος το έντεχνο»

Πριν από χρόνια, οδηγούσα στην Εθνική Οδό ακούγοντας τη «Θητεία». Μόλις άρχισε να παίζει «Τα λόγια και τα χρόνια» δυναμώνω τον ήχο. Ηταν μια κίνηση σχεδόν μηχανική όταν άκουγα το συγκεκριμένο τραγούδι και η ένταση «τερμάτιζε» πάντα στους στίχους «κι όλο θαρρώ/ πως έρχονται τ’ αηδόνια». Με ξεσήκωνε εκείνο το τεράστιο «ω» στην ερμηνεία του Χαράλαμπου Γαργανουράκη, μου δημιουργούσε μια αίσθηση ανάτασης, χωρίς να ξέρω αν προερχόταν από τον επικό βηματισμό του ρυθμού που έντυνε τους τρυφερούς και τόσο σκοτεινούς στίχους του (τι δώρο αυτή η ιερή συνάντηση του Γιάννη Μαρκόπουλου και του Μάνου Ελευθερίου). Η σεμνότητά στο αστραφτερό τραγούδισμά του, με την αυθεντική, διαχρονική του γοητεία και τη μελωδική κρητική προφορά του, δημιουργούσαν μια σπάνια ερμηνευτική γραφή που αναδείχθηκε με την απλότητά της. Επιστρέφω σ’ εκείνη τη διαδρομή με την ξεχωριστή μουσική υπόκρουση, όπου με σταματά η τροχαία. Ηταν όμως η εποχή που το άγχος των μικρών παραβάσεων έμπαινε σε δεύτερη μοίρα, οπότε η ένταση της μουσικής χαμήλωσε μόλις οι αστυνομικοί με πλησίασαν. Μετά την ευγενική τους σύσταση για την ταχύτητα με την οποία οδηγούσα – καλά, δεν πήγαινα και με 200 χλμ.! – διαπίστωσα ότι τους εξέπληξε ευχάριστα που άκουγα αυτόν τον δίσκο και μάλιστα τόσο δυνατά. Αγαπούσαν και εκείνοι την Κρήτη και τη μουσική της, οπότε ακολούθησε μια μικρή συζήτηση που απαντούσε ο καθένας στα «τι, πώς, και ποιος» μάς έφερε τόσο κοντά στη μεγαλόνησο.