Η ηγετική γοητεία της θηλυκότητας

Είδα την Τετάρτη τα ξημερώματα το ντιμπέιτ ανάμεσα στην Κάμαλα Χάρις και τον Ντόναλντ Τραμπ. Στο οποίο, όλοι οι αναλυτές συμφωνούν ότι τις εντυπώσεις κέρδισε η υποψήφια των Δημοκρατικών. Το ύφος της, η ηρεμία σε συνδυασμό με την αποφασιστικότητά της, το χαμόγελο, το όραμα για το μέλλον της χώρας της «εξόριζαν» αυτόματα – κάπως σαν σε ηλεκτρονικό παιχνίδι – την εχθροπάθεια, τον διχαστικό λόγο, τα fake news του Τραμπ σε μια δυστοπική περιοχή όπου ο ζόφος συναντά τη γελοιότητα χωρίς καθόλου το ένα να εκτονώνει το άλλο. Αυτό δεν προεξοφλεί τη νίκη της στις εκλογές, αλλά εγώ θα σταθώ στην αποκωδικοποίηση της εικόνας που παίζει σημαντικό ρόλο σε τέτοιες αντιπαραθέσεις. Ακόμη και στην «εικόνα του λόγου» – η έκφραση που παίρνει κάποιος καθώς μιλάει, προσδίδει το ειδικό βάρος των λεγομένων του. Εκείνος μόρφαζε, εκείνη χαμογελούσε. Εκείνη, όταν του μιλούσε, τον κοιτούσε, εκείνος απευθυνόταν στο κενό. Εκείνος προσέβαλλε, εκείνη σχολίαζε. Οι γυναίκες στην πολιτική δεν έχουν, βέβαια, ίση με τους άντρες εκπροσώπηση αλλά, εδώ και δεκαετίες, δεν αποτελούν φαινόμενο. Σε αυτό το ντιμπέιτ ωστόσο – ίσως και λόγω της ώρας αφού το μυαλό, καθώς οδεύει προς τον ύπνο, πετάει τα περιττά και είναι πιο ανοιχτό στους συμβολισμούς – είδα, για πρώτη φορά τόσο ξεκάθαρα, να αντιπαρατίθενται μία γυναίκα και ένας άνδρας. Σίγουρα παίζει ρόλο η προκλητική ματσίλα του Τραμπ που ταυτόχρονα καταγράφεται και ως επικοινωνιακό του ατού. Και όμως, σε αυτήν την περίπτωση, νομίζω ότι η θηλυκότητα της Κάμαλα υπερίσχυσε, ως εντύπωση, της σκηνοθετημένης τεστοστερόνης του αντιπάλου της. Και επειδή, σήμερα, κάποιος μπορεί να ανακαλύψει σεξισμό και στα μπρόκολα, να ξεκαθαρίσω ότι η θηλυκότητα που αναφέρω δεν έχει να κάνει ούτε με ευαλωτότητα ούτε με χρεία ειδικής μεταχείρισης ούτε με νάζια. Ούτε βέβαια με γραφικότητες τύπου girl power. Είναι κάτι πυρηνικό, διαμορφωμένο από την «περιπέτεια» της γυναικείας υπόστασης.