Απ’ τη μία υπέστη συντριπτικό, διδακτικό πλήγμα, ο ναρκισσισμός του Κασσελάκη. (Ακολουθεί η κατάθλιψη). Απ’ την άλλη επαληθεύτηκε πάλι αυτό που γράφει ο Μάριος Χάκκας: «Στο τέλος πάντα έρχονται οι αχώνευτοι». Διότι, τουλάχιστον με τον Στέφανο γέλασε λίγο το χειλάκι του κόσμου, άλλαξε το μουντρούχο, μοχθηρό ύφος της παράταξης, περάσαμε καλά κι αυτοί καλύτερα, κάτι ασύμβατο με την παράδοση του χώρου – αν σε δούνε να χαμογελάς γίνεσαι αμέσως ύποπτος. Αλλά έτσι κι αλλιώς ύποπτος είναι όποιος δεν υιοθετεί τα δικά τους κλισέ, τον στιγματίζουν, ψιθυρολογούν, δίνουν γραμμή γενικής υπονόμευσης – βέβαια κι ο Στέφανος, επειδή πάσχει από σύνδρομο μεγαλείου, τράβηξε παραπάνω απ’ ό,τι έπρεπε την ουρά του διαβόλου.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή