Τα θέλω, τα δεν θέλω του ΣΥΡΙΖΑ

Ο ΣΥΡΙΖΑ του φετινού φθινοπώρου μπορεί να εξηγηθεί μόνο ως ανοιχτό πεδίο μάχης: τρία στρατόπεδα, το καθένα με τις επιθυμίες του, μάχονται για την ψυχή του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης όπου τελικός νικητής δεν είναι μόνο ο ικανότερος, αλλά ο πιο στρατηγικός παίκτης. Μιλάμε για μια κατάσταση εντελώς πρωτοφανή στα ελληνικά χρονικά – η έκπτωση του Στέφανου Κασσελάκη αμφισβητείται σε νομικό επίπεδο λόγω κενών στο καταστατικό όσον αφορά τη μεταβατική κατάσταση, μια παράμετρο που το στρατόπεδό του θέτει δημόσια στο τραπέζι τέσσερις μέρες μετά την υπερψήφιση της πρότασης μομφής από την Κεντρική Επιτροπή. Σε πολιτικό επίπεδο, η απόφαση και μετά την επιβεβαίωσή της από την Πολιτική Γραμματεία το βράδυ της Πέμπτης έχει κλείσει το όποιο ζήτημα υπάρχει: μόνο ένα μέλος της, η Θεοδώρα Τζάκρη, μειοψήφησε υπέρ της παρατυπίας της άμεσης καθαίρεσης του μέχρι πρότινος προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, με το όργανο να περιγράφει την Κεντρική Επιτροπή ως «τον μοναδικό αυθεντικό ερμηνευτή του καταστατικού». Η κάθε πλευρά έχει στο χέρι της συγκεκριμένα όπλα, όμως η μάχη στην ουσία της αυτή τη στιγμή είναι κατά κύριο λόγο επικοινωνιακή. Η προεκλογική περίοδος για την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και την επόμενη μέρα του έχει μόλις ξεκινήσει.