«Δεν είπα ποτέ “θα γράψω λαϊκό”. Είπα “θα γράψω τραγούδι”»

«Κάθε φορά που μελοποιώ στίχους σου, νιώθω να ‘μαι ο μοιραίος τερματοφύλακας τη στιγμή του πέναλτι. Σ’ ευχαριστώ». Αυτό έγραψε ο συνθέτης Μάριος Τόκας το 1994 στον δίσκο «Παρέα μ’ έναν ήλιο» για τον στιχουργό Φίλιππο Γράψα. Ο δε Γιάννης Κακουλίδης είχε γράψει πως ο λόγος του Γράψα είναι «εικαστικός». Θα λέγαμε το ίδιο, έχοντας πλήρη επίγνωση πως τις επιτυχίες του τις έχει τραγουδήσει όλη η Ελλάδα. Λάθος! Τις τραγουδά όλη η Ελλάδα. «Σ’ αναζητώ στη Σαλονίκη», «Τα Λαδάδικα», «Μια στάση εδώ», «Εσύ βαρέθηκες νωρίς», «Ψηλά τα χέρια», «Μύκονος», «Παράξενη βροχή» είναι μόνο μερικά που διατρέχουν περίπου τέσσερις δεκαετίες και που ερμηνεύθηκαν από μεγάλους τραγουδιστές και μελοποιήθηκαν από σημαντικούς δημιουργούς. Πίνουμε καφέ με τον Φίλιππο Γράψα στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης και μου έρχεται να πω στους νέους σερβιτόρους πως ο κύριος με το γαλάζιο πουκάμισο και το δερμάτινο τσαντάκι πλάι μου έχει υμνήσει την όμορφη αυτή πόλη. Εχει γράψει τραγούδια που όχι απλώς λατρεύτηκαν αλλά και ανανέωσαν το ελληνικό τραγούδι, διέσωσαν εικόνες και μνήμες. Εχει εκφράσει πάνω απ’ όλα κάτι συλλογικό. Γιατί μπορεί το τραγούδι να είναι ατομικό σπορ για τον στιχουργό του, είναι όμως κατά βάση ομαδικής απεύθυνσης. Το ‘χε στον νου του ο Γράψας όταν ως παιδί σκαρφάλωνε στις πολεμίστρες του Γεντί Κουλέ και άκουγε τις φωνές των φυλακισμένων; Θα το φανταζόταν όταν περπατούσε στα Λαδάδικα και ανάμεσα στα σκοτεινά ημιφωτισμένα σπίτια; Ολα αυτά σίγουρα τα κράτησε ως φυλακτό και τα εικονογράφησε στις δημιουργίες του. Κυρίες και κύριοι, ο Φίλιππος Γράψας.