«Πόσο χαίρομαι που σε ξαναβλέπω!»

Υπάρχει μια ταινία που, ενώ δεν θυμάμαι σχεδόν τίποτα από την πλοκή της, μου έχει εντυπωθεί για την αρχική της σκηνή: όπου στην αίθουσα αφίξεων του αεροδρομίου Χίθροου οι επιβάτες που φτάνουν πέφτουν στις αγκαλιές εκείνων που τους περιμένουν. Εικόνες που δεν χρειάζεται να γνωρίσουμε από το σινεμά, αφού επαναλαμβάνονται εκατοντάδες χιλιάδες φορές κάθε μέρα, παντού: συγγενείς, φίλοι, άντρες, γυναίκες, παιδιά, παραδομένοι στην απροφύλακτη χαρά αλλά και υποσυνείδητη ανακούφιση γιατί ο κόσμος, παρά τα όσα γίνονται, παραμένει το μέρος όπου το αγαπημένο πρόσωπο μπορεί να βγει σώο από το αεροπλάνο (το τρένο, το αυτοκίνητο, τη λέμβο, το διαστημόπλοιο…) και να ξαναβρεί το αγαπημένο πρόσωπο που το περιμένει με ανοιχτή αγκαλιά.