Δεν με εντυπωσιάζει τόσο η φύση της κομπίνας, όσο η ταυτότητα των μελών την εγκληματικής οργάνωσης. Λέμε για τα εγκλήματα του λευκού κολάρου, αλλά να που έχουμε και εγκλήματα της λευκής ποδιάς. Γιατροί και φαρμακοποιοί. Ανθρωποι που, λόγω ιδιότητας, περιβάλλονται με κύρος, εκπέμπουν εμπιστοσύνη, αντιμετωπίζονται με σεβασμό, συχνά δε, όσον αφορά τους φαρμακοποιούς, με τα χαρακτηριστικά της οικειότητας – αν έχεις σταθερό φαρμακοποιό, τον θεωρείς άνθρωπό σου. Και όμως, όλοι αυτοί εγκλημάτησαν με απληστία και αχαλίνωτη βουλιμία. Μετέτρεπαν τα κλεμμένα σε ράβδους χρυσού, έκαναν χλιδάτη ζωή. Είναι σκληρό και χρήσιμο μάθημα για όλους μας, αν θέλετε και ένα χαστούκι στην αφέλεια με την οποία αντιμετωπίζουμε τον κόσμο, τους ανθρώπους και τον ρόλο που παίζουν. Οταν ο γιατρός αποδεικνύεται απατεώνας, ο ιερέας παιδόφιλος και ο αστυνομικός διεφθαρμένος, τότε κλονίζεσαι, κοιτάζεις γύρω σου έκπληκτος. Αν πάλι τίποτα από αυτά δεν σου προξενεί έκπληξη, τότε σίγουρα βρίσκεσαι σε καλό δρόμο.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή