Γεύμα στη χλόη

Για το ΠΑΣΟΚ, δεν είναι δυνατόν να έχει κανείς γνώμη, ούτε τώρα, ούτε τότε, ούτε ποτέ. Είναι στοιχείο της μεσσιανικής ιδιοσυγκρασίας του να απαιτεί πίστη και υποταγή κι όχι αμφιθυμία ή τον ελάχιστο σκεπτικισμό. Οι παλιοί, θυμόμαστε τον τάδε που «κατέβηκε από το τρένο της Αλλαγής» ή τον δείνα που «έθεσε εαυτόν εκτός κινήματος», επειδή πήγε να κουνηθεί, να ξεμουδιάσει λίγο βρε αδερφέ. Οι εργοστασιακές του ρυθμίσεις το ήθελαν ακίνητο. Μα και σήμερα, έτσι όπως το παρατηρώ από δημοσκόπηση σε δημοσκόπηση να φουσκώνει και να ξεφουσκώνει, με έξι υποψήφιους αρχηγούς, και πάλι την ίδια ακινησία αισθάνομαι ότι αποπνέει. Αν κινηθεί, αν έστω αφεθεί να τσουλήσει με τον λεβιέ στο νεκρό, ακόμη και τότε θα διατρέξει θανάσιμο κίνδυνο. Ο κίνδυνος δεν είναι να το πουν παρακολούθημα της Δεξιάς ή να μεταβληθεί σε πόρτα για τον χειμώνα για αλαλιασμένους Συριζαίους. Κάτι τέτοια, η πολιτική ρουτίνα τα έχει για πρόγευμα. Τα μασάει, τα λειαίνει, τα ρευστοποιεί. Το μεγάλο κόμπλεξ (σύμπλεγμα) του ΠΑΣΟΚ είναι μη και το πουν πολιτικό σχηματισμό του Κέντρου (σκέτο, χωρίς σοσιαλισμό και γλουτένη). Αυτό είναι που τρέμει κι ας γεννήθηκε από τον κεντρώο χώρο, ή μάλλον ακριβώς επειδή προέρχεται από εκείνον τον ρομαντικό, τον παλιομοδίτικο προοδευτισμό. Δεν θέλει και πολύ να νομίσεις ότι έγινες αίφνης η βαλκανική εκδοχή του Φρανσουά Μιτεράν, του Τζακ Λανγκ και Oh, les beaux jours! Οι μέρες της βακχείας πέρασαν όμως ανεπιστρεπτί αφήνοντας κάμποσα σκόρπια ανθρώπινα μέλη πάνω στον Κιθαιρώνα. Κι η θάλασσα άφρισε κι εκείνη και γέμισε ξαφνικά πράσινα σωσίβια που προσπαθούν να τα αρπάξουν για να σωθούν όλοι οι προ ολίγου σωσμένοι από τον ΣΥΡΙΖΑ, αχαχούχα.