Ιντριγκα, το έγκυρο πρόσωπο της ευτέλειας

Εχουν εξαντληθεί όλα τα είδη ίντριγκας στη συγκρότηση του νέου ΣΥΡΙΖΑ. Η συγκεκριμένη πολιτική δεξιότητα, η ίντριγκα, δεν έχει ξεκινήσει, ούτε τελευταία με την απόλυση του κ. Κασσελάκη, ούτε έναν χρόνο πριν με την εκλογή του. Οι μεθοδεύσεις υπήρχαν ανέκαθεν, απλώς καλύπτονταν. Οχι βέβαια από κάποια κομψότητα, αλλά είτε από την εξουσιαστική φαντασίωση είτε (την περίοδο της διακυβέρνησης) από την αυτοέκπληξη για τα απροσδόκητα μεγαλεία, πιθανόν όμως και από καλύτερο «μάνατζμεντ». Κάπως βολεύονταν οι σκληροί φωνασκούντες και αποκλείονταν οι συνήθεις αδιαμαρτύρητοι. Σκόρπισμα πόστων, διαίρεση «ειδικοτήτων» στους αιτούντες και τους πραίτορές τους, εξισορρόπηση διεκδικήσεων κ.λπ. Το κέικ διαιρούνταν με μεγαλύτερη φαντασία. Η περίοδος του κ. Κασσελάκη ομολογουμένως χαρακτηρίστηκε από έναν μπρουταλισμό. Ανελαστικοί αποκλεισμοί, απολύσεις, αλλοπρόσαλλες εγκρίσεις προσώπων και εύνοιες, χάλασαν τα έθιμα. Αλλαξαν οι υπάρχουσες «ομαδαρχικές» κατανομές. Ενας από τους λόγους της καινοφανούς εκδικητικής σκληρότητας, αυτής που βγάζουν ορισμένοι μετά την εκδίωξη του κ. Κασσελάκη, πρέπει να οφείλεται και στη «μαγιονέζα» που χάλασε και αντικαταστάθηκε με μια άλλη, πάλι στα όρια της ημερομηνίας λήξης. Γιατί όμως η Αριστερά (ή αυτοί που την επικαλούνται), σε αυτή την ιστορική περίοδο, έχοντας την πολυτέλεια της νομιμότητας και την (ακόμα πιο απροσδόκητη) νομιμότητα της εξουσίας (εκτός της κυβέρνησης, και η αξιωματική αντιπολίτευση είναι εξουσία), η Αριστερά δηλαδή που διαθέτει όλα όσα χρειάζεται για να έχει ταυτότητα χωρίς να χρειάζεται ιδεολογίες και άλλες «περιττές πολυτέλειες», γιατί να καταρρέει μέσα στην ευπορία της; Γιατί, ενώ έχει απαλλαγεί από τα «βαρίδια» του παρελθόντος, π.χ. πατριαρχισμούς (λογικό, με τόσες πατροκτονίες που διαπράττονται), ηρωικά κληροδοτήματα και έπη που την «καθήλωναν», γιατί, λοιπόν, η απελευθερωμένη από ενοχές και δεσμευτικές αναφορές Αριστερά της αντιπολιτευτικής περιόδου να βυθίζεται σε αυτή τη συστηματική και επιμελή αυτοδηλητηρίαση; Δεν υπάρχει απάντηση, έξω από τα ψυχικά σπλάχνα ανθρώπων που η μέγιστη επαγγελματική μέριμνά τους αποκαλύπτεται ότι είναι η κομματική αυτοπραγμάτωση. Αλλά μπορεί ένα τόσο κυρίαρχο πολιτικό πρόβλημα, όπως η διάλυση ενός κόμματος, το σμπαράλιασμα μιας πολιτικής πρότασης, μέχρι πρότινος αξιωματικά ισχυρής, ενός κόμματος που, είτε το θέλει είτε όχι, είτε το μπορεί είτε όχι, φέρει και περιεχόμενα που ανεξαρτήτως της πραγματικότητας τα παίρνει από τη λαϊκή προβολή, μπορεί λοιπόν η διάλυση να εξηγηθεί μόνο με προσωπικά στοιχεία, μόνο με τα ελαττώματα των φυλάρχων, μόνο με τα φλογώδη πάθη και τις ηλίθιες φιλοδοξίες; Ή μήπως η ποιότητα της αυτοδιάλυσης εκφράζει ακριβώς και τις αιτίες της; Τόσο μπορούν.