Αρκετοί υποψήφιοι αρχηγοί του ΠΑΣΟΚ κι άλλοι υποψήφιοι του ΣΥΡΙΖΑ – ακόμη κι ένας σχολάζων πρώην πρωθυπουργός – επωάζουν την προοπτική της ηγεσίας τους γύρω από μια υπόσχεση: την επανένωση της Κεντροαριστεράς. Θα ήταν μια ευγενική φιλοδοξία, εάν είχε την παραμικρή ρεαλιστική πολιτική βάση και εάν δεν είχε τόσο απροκάλυπτη στόχευση την ατομική επιβίωση πάνω στα ερείπια ενός παρελθόντος χωρίς αναφορά στο παρόν. Καθένας έχει και διαφορετικές φαντασιώσεις – άλλοι συζητούν για ένα «ελληνικό Επινέ», όπως το συνέδριο που ένωσε το γαλλικό Σοσιαλιστικό Κόμμα το 1971 και άλλοι πηγαίνουν ακόμη πιο μακριά, στη συγκόλληση του Κέντρου σε ενιαίο κόμμα υπό τον Γεώργιο Παπανδρέου τη δεκαετία του ’60. Σε κάθε περίπτωση, κοινό γνώρισμα όσων επαγγέλλονται την ενότητα της Κεντροαριστεράς είναι η προσκόλλησή τους στο παρελθόν – δηλαδή σε αυτό ακριβώς που τη στοιχειώνει. Και, ακόμη πιο σημαντικό, η ιδέα τους ότι μπορεί να γίνει «από τα πάνω», ως πρωτοβουλία ηγετικών στελεχών, ομάδων, φραξιών, γκρουπούσκουλων ή κομματιδίων αρκεί ο δικός τους φορέας να είναι το πιο μεγάλο ψάρι και να πείσει τα μικρότερα να καθήσουν οικειοθελώς στο τραπέζι.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή