Πρόσφατα ξεκίνησα κι εγώ, τελευταία και καταϊδρωμένη, να ακούω podcast, παρόλο που δεν είμαι καθόλου ακουστικός τύπος, κι αυτό σημαίνει ότι τελικά τα ακούω μόνο στις μετακινήσεις μου με ΜΜΜ, όπου και πάλι χάνω τα μισά,  γιατί ακόμα και το να χτυπήσω το εισιτήριο αρκεί για να μου αποσπάσει την προσοχή. Η ειρωνεία είναι ότι συχνά ακούω κάποιο podcast που μιλάει για την κατακερματισμένη προσοχή των σύγχρονων ανθρώπων, την αδυναμία συγκέντρωσης, την αυξανόμενη ανάγκη μας να παίρνουμε μικρές δόσεις ντοπαμίνης όλη μέρα, μέχρι που ο εγκέφαλός μας συνηθίζει τα πάντα και δεν μας κάνει πια εντύπωση το παραμικρό, τίποτα δεν μας δίνει πραγματική χαρά, ούτε πραγματική ξεκούραση, ούτε πραγματική ηρεμία.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή