Το βιολογικό τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης προκαλεί συναισθήματα οδύνης, φιλοσοφικούς στοχασμούς, δοκιμασία της πίστης σε δόγματα, αλλά κυρίως τοποθετεί τον εκδημήσαντα στην οριστική μνήμη των οικείων του και στην ιστορία. Η απώλεια ενός φίλου, ενός συναδέλφου, ενός ανθρώπου που επί σειρά ετών πορεύθηκε στον επαγγελματικό βίο, αλλά και σε μεγάλο μέρος της καθημερινότητας, σε συγκλονίζει, σε εξουθενώνει ψυχικά, ενώ το συναίσθημα της απώλειας είναι βαρύ για όλους που τον γνώρισαν και ιδιαίτερα για τους οικείους του και τους ανθρώπους που συνδέθηκαν μαζί του με έντονους δεσμούς φιλίας. Δεσμούς που νοηματοδοτούν το πέρασμά μας από τον φθαρτό και πεπερασμένο βίο μας. Αν το τέλος της ανθρώπινης ύπαρξης για τους τρίτους, όπως είναι φυσικό, αποτελεί ένα αναπόφευκτο βιολογικό γεγονός, για τους ανθρώπους που συνδέθηκαν με τον αποληφθέντα με δεσμούς αίματος, φιλίας και συναδελφικής αλληλεγγύης σηματοδοτεί την έννοια της απόλυτης και αμετάκλητης απώλειας και της απέραντης θλίψης. Αν υπάρχει κάτι που απαλύνει την απώλεια και αποτελεί αντίδοτο σε αυτή την οριστική φυγή από τη ζωή είναι η αγαθή μνήμη του, η ζωή του, το έργο του και η μνήμη των ανθρώπων που τον γνώρισαν και μοιράσθηκαν μαζί του τις χαρές του, τις αγωνίες του και τον πόνο που του προκάλεσαν διάφορα συμβάντα στη διαδρομή του βίου του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή