Ενα κρύο απόγευμα τον χειμώνα του 1999, περίμενα το τρένο στον σταθμό Termini στη Ρώμη, όταν παρατήρησα μια ηλικιωμένη κυρία να παλεύει με τις βαλίτσες της και προσφέρθηκα να τη βοηθήσω. «Σινιορίνα», η φωνή της έτρεμε ελαφρά. «Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα νέοι σαν εσάς. Ανησυχούσα πολύ. Αυτός ο σταθμός είναι γεμάτος αλβανούς ληστές. Πρόκειται για εισβολή». Τότε δεν είχα το θάρρος να της πω ότι είμαι Αλβανίδα. Μια από τις τυχερές – φοιτήτρια με υποτροφία, σε αντίθεση με τους συμπατριώτες μου που εργάζονταν ως καθαρίστριες, οικοδόμοι, φροντιστές και απασχολούμενοι στη βιομηχανία του σεξ. Δίναμε πρωτοσέλιδα στην Ιταλία εκείνη την εποχή. Σε κάποιες περιπτώσεις ως έθνος λαθρεμπόρων, μαστροπών και διαρρηκτών. Αλλοτε ως αποτυχημένα άτομα, κοινωνικοποιημένα κάτω από ένα διαφορετικό σύστημα, που αγωνίζονταν να ενσωματωθούν.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή