Εσείς τις μπουχάρες πού τις μάθατε;

Για να είμαι ειλικρινής, δεν ξέρω αν τα περίφημα, πλέον, χαλιά που αγόρασε η υπουργός Τουρισμού Ολγα Κεφαλογιάννη από τη Δέσποινα Μοιραράκη για την ανανέωση του γραφείου της προς 9.000 (περίπου) ευρώ το ένα, είναι μπουχάρα. Και για να είμαι ακόμη πιο ειλικρινής, δεν ξέρω καν τι ακριβώς είναι τα μπουχάρα (και αρνούμαι να γκουγκλάρω, δεν θα αλλάξει τη ζωή μου αυτή η πληροφορία). Ξέρω ότι είναι ακριβά χαλιά αλλά οι γνώσεις μου περί την εξαιρετική τέχνη της ταπητουργίας σταματούν εδώ. Δεν γνωρίζω, για ποιο λόγο, είναι πολύτιμα. Εχει να κάνει με την ύφανση, τα χρώματα και τα σχέδια, τα νήματα, τους κόμπους, τον τόπο προέλευσης; Βέβαια, οφείλω να ομολογήσω ότι, στην προσωπική μου μυθολογία, οι μπουχάρες δεν ήταν χαλιά. Ηταν ιδέα. Πρώτα απ’ όλα, η λέξη θυμίζει βρισιά, κάτι ανάμεσα στο «μπούχαχα» και στη «μουλάρα». Και ύστερα, ήταν και η εποχή (των νιάτων μου εννοώ). Οι «πολυτέλειες βιτρίνας», δηλαδή οι λάκες, τα τασάκια και τα μπιμπελό από όνυχα, οι πολυέλαιοι, οι βελούδινες στόφες, οι βαριές κουρτίνες, τα περίτεχνα αμπαζούρ ανήκαν στον «παλιό κόσμο». Ο «καινούργιος», ο δικός μας, είχε αρχίσει να ανακαλύπτει τη διακοσμητική γοητεία του μίνιμαλ, της πρακτικότητας, του έθνικ και του φολκλόρ στοιχείου. Για τις μπουχάρες, θα μπορούσε να ισχύει εκείνο που έλεγε η Αννα Παναγιωτοπούλου στην επιθεώρηση της Ελεύθερης Σκηνής «Γιατί χαίρεται ο κόσμος»: «Ενα πράγμα θα σε ρωτήσω Λόλα. Εσείς, τα μουράνο πού τα μάθετε;». (Να πω ότι τα μουράνο ξέρω τι είναι. Αντικείμενα από φυσητό γυαλί με μια ειδική τεχνοτροπία που αναπτύχθηκε στο νησί Μουράνο της Βενετίας. Ετσι νομίζω δηλαδή).