Ενας μιθριδατισμός στην πολεμική βία μάς έχει κάνει να αντιμετωπίζουμε πάνω από 40.000 νεκρούς – άμαχοι στην πλειονότητά τους – ως απλώς την τραγική πλευρά μιας «σύγκρουσης» – και όχι ενός επιθετικού πολέμου εις βάρος ενός ολόκληρου πληθυσμού που στοχοποιείται και απειλείται – και μάλιστα με τη νομιμοποιητική επίκληση, από τη μεριά των περισσότερων δυτικών κυβερνήσεων, ενός «δικαιώματος στην άμυνα», που ολοένα και περισσότερο ακούγεται ως ένας τραγικός ευφημισμός, εάν αναλογιστούμε τον τρόπο με τον οποίο έχουμε συνηθίσει να ορίζουμε την άμυνα. Προφανώς, δεν είναι η πρώτη φορά, εάν αναλογιστούμε ότι και αυτό που ονομάστηκε, με αφετηρία την 11η Σεπτεμβρίου 2001, «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» σε μεγάλο βαθμό κατοχύρωσε την αντιμετώπιση ολόκληρων πληθυσμών ως δυνάμει στόχων, παρά τις διαβεβαιώσεις για την αποφυγή «παράπλευρων απωλειών».

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή