Πριν από λίγα βράδια, δυσκολεύτηκα πολύ να με πάρει ο ύπνος, στριφογύριζα στο κρεβάτι σαν το αρνί στη σούβλα. Εκλεινα τα μάτια μου και έβλεπα μπρόκολα, παγωτά, μολυβοθήκες, ξυριστικές μηχανές, τοστιέρες και γλάστρες. Αυτά και πολλά άλλα αντικείμενα – που ξεπετάγονται μπροστά μου σαν καλικάντζαροι – πρέπει να τοποθετήσω, ανά όμοιες τριάδες, σε ραφάκια. Και το κάνω από το καλοκαίρι, καθημερινά και αδιαλείπτως. Εννοείται στο ηλεκτρονικό παιχνίδι που παίζω στο κινητό μου. Λέω ότι το κάνω για να εξασκώ τα αντανακλαστικά, την παρατηρητικότητα και τη συγκέντρωσή μου, αλλά, στην πραγματικότητα, μου αρέσει. Και έχω κολλήσει σε βαθμό εξάρτησης. Για παράδειγμα, βλέπω στην τηλεόραση μια εκπομπή που με ενδιαφέρει και συγχρόνως, ασυναίσθητα, πιάνω το κινητό και αρχίζω να παίζω. «Μια παρτιδούλα μόνο. Δεν κρατάει πάνω από οκτώ λεπτά» βαυκαλίζω τον εαυτό μου. Και, κάπως έτσι, καταλήγω να ακούω τηλεόραση και να έχω τα μάτια μου κολλημένα στο κινητό.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή