Το εγώ, το μη εγώ και ο Μπέκετ

Τον ερχόμενο Δεκέμβριο συμπληρώνονται 35 χρόνια (1989) από τη «μετοίκηση» σε άλλους τόπους μιας από τις πιο σπουδαίες, πρωτοπόρες, ιδιαίτερες και ριζοσπαστικότερες, στη γραφή και στο πνεύμα, θεατρικές και συγγραφικές προσωπικότητες του 20ού αιώνα: του Σάμιουελ Μπέκετ. Ο σημαντικός αυτός θεατράνθρωπος μας άφησε παρακαταθήκη μερικά από τα συγκλονιστικότερα κείμενα – θησαυρούς της θεατρικής δημιουργίας («Περιμένοντας τον Γκοντό», «Ω! Οι ευτυχισμένες μέρες», «Το τέλος του παιχνιδιού»), αλλά και σπουδαία μονόπρακτα, όπως η «Τελευταία μαγνητοταινία του Κραπ» ή το «Οχι εγώ» μεταξύ άλλων. Το 1982 ο μέγιστος Κάρολος Κουν, για να γιορτάσει τα 40χρονα του Θεάτρου Τέχνης (1942), ανέθεσε στον Μίμη Κουγιουμτζή να σκηνοθετήσει τη Ρένη Πιττακή (σε μία από τις τελειότερες υποκριτικά ερμηνευτικές της στιγμές) στο μονόπρακτο «Οχι εγώ» – που άστοχα, κατά την ταπεινή μου γνώμη, μεταφράστηκε έτσι, προσδίδοντάς του μια σαφώς συναισθηματικότερη χροιά, ενώ το σωστό «Μη εγώ» είναι όρος φιλοσοφικός και νομίζω πως εκεί παραπέμπει η επιδίωξη του συγγραφέα.