Ο μαχαλάς, η εμπιστοσύνη και ο μπαγάσας

Μαχαλάς είναι η γειτονιά που ξέφτισε μαζί με τους δεσμούς των ανθρώπων που αποτελούσαν μια ομάδα και μοιράζονταν τους κοινόχρηστους χώρους του. Καθώς προχωρούσε  θριαμβικά, και με έμφαση μεταπολεμικά στη χώρα μας, η μοντέρνα εποχή, το κοινόχρηστο χάθηκε, διότι προτιμήσαμε τον αυτάρκη και αυτοϊκανοποιούμενο εαυτό σε ένα ατομικό μπουντρούμι, δηλαδή μια φυλακή, ένα ανήλιαγο υπόγειο ή ένα ηλιόλουστο ρετιρέ. Από τη στιγμή που οι κοινότητες των μαχαλάδων αποσαρθρώθηκαν και φωλιάσαμε έκαστος στο μπουντρούμι του εαυτού του, σάμπως να συναινέσαμε ότι δεν θα διατηρούμε δεσμούς με τα όμορα μπουντρούμια της κοινότητας στην οποία ανήκουμε, διότι, παρόλο που χάθηκε η γειτονιά, εξακολουθούμε να έχουμε συνεργάτες και συναδέλφους· μάλιστα η ανάπτυξη πνεύματος συνεργασίας επιβραβεύεται άνωθεν, από όποιον έχει ισχύ. Ομως η συνεργασία έχει ως προϋπόθεση την εμπιστοσύνη και την αμοιβαιότητα ανάμεσα στους εταίρους, δηλαδή στους συνεργάτες.