Τέσσερις αναθεωρήσεις του Συντάγματος του 1975 έχουν λάβει χώρα κατά τη Μεταπολίτευση, όλες με θεσμικά άψογο τρόπο εντός του πλαισίου του εντελώς πρωτότυπου, και στην ελληνική Ιστορία και διεθνώς, άρθρου 110. Η πρώτη, το 1986, επέφερε αναγκαία, κατά τη γνώμη μου, εξισορρόπηση του πολιτεύματος μέσα από την περικοπή αρμοδιοτήτων του Προέδρου της Δημοκρατίας με δυναμική διαμόρφωσης των πολιτικών εξελίξεων, ιδίως της διάλυσης της Βουλής, της επιλογής πρωθυπουργού και της διεξαγωγής δημοψηφίσματος. Η δεύτερη, το 2001, «σάρωσε» όλο το συνταγματικό κείμενο, ενδυνάμωσε την προστασία των δικαιωμάτων και εν γένει του Κράτους Δικαίου, με τίμημα ένα κάποιο «ξεχείλωμα». Η τρίτη, το 2008, άγγιξε μόνο τρία άσχετα μεταξύ τους άρθρα, άρα υπήρξε ασήμαντη και επουσιώδης, κατ’ εικόνα και ομοίωση της κυβέρνησης που την προώθησε. Η πιο πρόσφατη, του 2019, δεν είχε κεντρικό πυρήνα, άλλαξε 9 άρθρα και έφερε μια σημαντική, αλλά, κατά τη γνώμη μου, αντίθετη στην υπερκομματική φύση του θεσμού μεταβολή: για εκλογή του Προέδρου Δημοκρατίας απαιτούνται πλέον 151, αντί για 180, ψήφοι στην τρίτη ψηφοφορία. Ιδωμένες συνολικά, οι αναθεωρήσεις πλούτισαν και ανανέωσαν το συνταγματικό κείμενο και αύξησαν τη νομιμοποίησή του.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή