Ασκήσεις ηρεμίας

Είναι αμφίβολο εάν όσοι κινούνται σε κομματικούς σχηματισμούς και μορφώματα δεξιότερα της ΝΔ εκκινούν από την ίδια αφετηρία και έχουν κοινές ανησυχίες και προσδοκίες. Σε μια πρώτη ανάγνωση, αυτές οι δεξαμενές που φαίνεται πλέον να καλύπτουν σχεδόν το ένα πέμπτο του εκλογικού σώματος, τροφοδοτούνται από ένα υπερσυντηρητικό κοινό που δυσανασχετεί με τις κυβερνητικές επιλογές ή γενικότερα με την κατεύθυνση που υποδεικνύουν τα λεγόμενα συστημικά κόμματα. Οι δημοσκόποι, ωστόσο, διατηρούν επιφυλάξεις για τους πραγματικούς λόγους της όποιας δυναμικής τους. Τα δικά τους ευρήματα οδηγούν σε ένα ετερόκλητο κοινό που κινείται περισσότερο με διάθεση διαμαρτυρίας, έστω κι αν ένα μεγάλο τμήμα του μπορεί να βρει σημείο επαφής στην εκκλησία ή σε μια εθνικιστική ατζέντα, και λιγότερο από την προσδοκία επιστροφής σε παραδοσιακές συντηρητικές ρίζες. Το «πατρίς, θρησκεία, οικογένεια» μπορεί να καθοδηγεί παρεμβάσεις και σχεδιασμούς από τους διάφορους ηγήτορες του χώρου, αλλά οι δεξαμενές γεμίζουν πρωτίστως επειδή ένα ευδιάκριτο συντηρητικό ακροατήριο έχει συναντηθεί από καιρό με τους αγανακτισμένους της πλατείας. Εάν ο Πολάκης θα μπορούσε να συμπορευθεί ξανά με τον Καμμένο, άλλωστε, δεν είναι δυσεξήγητο το νέο μείγμα που επιχειρούν να στεγάσουν κόμματα στη δεξιά πλευρά του χάρτη.