Ο Λέων Τορνίκιος, συγγενής του βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου του Μονομάχου (από το 1042 ως το 1055 μ.Χ.) είχε καταδικαστεί ως ύποπτος συνωμοσίας και εκάρη με το ζόρι μοναχός, αλλά τον άφησαν να ζει ελεύθερος στην Κωνσταντινούπολη. Ενα βράδυ όμως δραπέτευσε, πήγε στην Αδριανούπολη, συγκέντρωσε μέγα στράτευμα, γύρισε, πολιόρκησε την Πόλη και εισήλθε νικητής, ενώ ο αυτοκράτορας είχε περιοριστεί στον λόφο των Βλαχερνών, τον οποίο  οι στρατιώτες του είχαν περιβάλει με τάφρο. Ο Λέων αντί να κάνει την τελική έφοδο, ανέβαλε για την επόμενη μέρα την κατάληψη του λόφου, ίσως γιατί πίστεψε στην παλιά ρήση «νίκα και μη υπερνίκα» (δηλαδή να νικάς, αλλά να μην καταχράσαι της νίκης σου), και επέστρεψε στο στράτευμά του έξω απ’ τα τείχη όπου τον επευφημούσαν ήδη σαν βασιλιά.  Ωστόσο, ο αυτοκράτορας όλη τη νύχτα μάζεψε τα διασκορπισμένα του στρατεύματα, ενίσχυσε τα τείχη, φανάτισε τους πολίτες και την άλλη μέρα ο Λέων συνειδητοποίησε, παρά τις ορμητικές του προσπάθειες, ότι δεν μπορεί πια να ξαναμπεί στην Πόλη. Η μεγάλη σύγκρουση μεταφέρθηκε στη Θράκη, όπου τελικά ο Λέων ο Τορνίκιος ηττήθηκε, συνελήφθη και τυφλώθηκε αμέσως από τους δημίους.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή