Συμβολίζει τη φιλελεύθερη δημοκρατία που επιβίωσε

Το καλοκαίρι του 1974 ήταν για μεγάλο μέρος της Ευρώπης, «βυθισμένο» στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου επί Λεονίντ Μπρέζνιεφ, το παλαιό καθεστώς: ένας κόσμος πολύ διαφορετικός από τον σημερινό – από πολλές απόψεις. Πριν από πενήντα χρόνια εγκαινιάστηκε και στην Ελλάδα μια νέα πολιτική εποχή. Ηταν μια λαμπερή ένδειξη της μεταφασιστικής περιόδου. Το 2011 ο μεγάλος φιλέλληνας ιστορικός Μαρκ Μαζάουερ έγραψε ότι «συνήθως σκεφτόμαστε την Ελλάδα σαν το σπίτι του Πλάτωνα και του Περικλή». Οχι όμως μετά το 1974: από τότε ήταν το σπίτι του Καραμανλή και του Παπανδρέου. Η κληρονομιά τους είναι ακόμα μαζί μας. Είμαι δημοκράτης από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να έχει πολιτική συνείδηση. Ενα από τα πιο πρόσφατα πανεπιστημιακά μου βιβλία είχε τον τίτλο «Democracy: a life». Η δημοκρατία του αρχαίου κόσμου θεωρήθηκε και εφαρμόστηκε ως αντιτυραννία, ως αντίθεση στην ακαταλόγιστη διακυβέρνηση του ενός ανδρός ή μιας ομάδας, η οποία βασιζόταν στη βία και όχι στη λογική και τον διάλογο. Οι Ελληνες που τη δεκαετία του 1820 ήταν επικεφαλής για την απελευθέρωση από την οθωμανική κυριαρχία και την ίδρυση ενός νέου ελληνικού κράτους έβλεπαν τα πράγματα με τον ίδιο τρόπο. Από τότε υπήρξαν αποκλίσεις: η δικτατορία του Μεταξά, η άγρια ​​αντικομμουνιστική αλλά και άγρια ​​αντιφιλελεύθερη χούντα των συνταγματαρχών. Ωστόσο, η φιλελεύθερη, αντιπροσωπευτική, βασισμένη στο κόμμα κοινοβουλευτική δημοκρατία έχει βρει έναν τρόπο να επιβιώσει και να ευδοκιμήσει στην Ελλάδα όπως και αλλού. Και το ίδιο το όνομα του νεογέννητου κόμματος της Νέας Δημοκρατίας που προέκυψε από τις στάχτες της χούντας είναι κάτι που πρέπει να αποθησαυριστεί.