Συλλογικό έγκλημα χωρίς τιμωρία

Υπάρχει ένα σκίτσο που έκανε τον γύρο του Διαδικτύου τις τελευταίες μέρες. Ενα κοριτσάκι προσπαθεί να μπει στην είσοδο του σχολείου της και γύρω από την πύλη στέκονται γονείς με τα βλαστάρια τους, οι οποίοι αντί για ανθρώπινα πρόσωπα, έχουν κεφάλια άγριων ζώων. Και είναι αυτό ακριβώς που υπονοεί στο σκίτσο του ο Χρήστος Παπανίκος που κρύβει και την πραγματική πηγή του προβλήματος. Η κακομαθημένη επικρατούσα αντίληψη πως «παιδιά είναι και το αίμα τους βράζει», η άκρατη νεολαγνεία που άρχισε να κυριαρχεί από τα χρόνια των μνημονίων, τότε που ενοχικά οι ενήλικοι πείστηκαν ότι «κλέβουν τα όνειρα της νέας γενιάς» και της χρωστάνε, η λογική της ασυδοσίας και η διάχυση της ανομίας και ατιμωρησίας που επικράτησε μετά τα ταραγμένα χρόνια της κρίσης. Το λούμπεν έγινε mainstream, η αγένεια θεωρήθηκε μαγκιά και απαγορεύτηκε το απαγορεύεται. Οσα συμβαίνουν τελευταία σε σχολικές αίθουσες, προαύλια και πλατείες υπογραμμίζουν όλες εκείνες τις συνέπειες της ανοχής και της ασυδοσίας. Παιδιά κυριολεκτικά βασανίζουν συνομηλίκους τους, τους στέλνουν στο νοσοκομείο, τους προκαλούν μόνιμες βλάβες στο σώμα και την ψυχή.