Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο η συζήτηση επέστρεψε, εκεί που δεν έπρεπε να έχει απομακρυνθεί, στις μεγάλες πληγές της κρίσης που ήταν τα κόκκινα δάνεια και συνακόλουθα οι εταιρείες-«κουφάρια» ή «ζόμπι», όπως μάθαμε πριν από μια δεκαετία να τις αποκαλούμε. Πρόκειται για εταιρείες που η αιφνίδια αλλαγή δεδομένων της χρεοκοπίας του κράτους τούς έκοψε την επαφή με την πραγματικότητα, βρέθηκαν φορτωμένες με υπέρογκα χρέη που δεν μπορούσαν να εξυπηρετήσουν, κάποια στιγμή, λόγω της απειλής κατασχέσεων οποιουδήποτε ποσού εμφανιζόταν στους λογαριασμούς τους, βγήκαν υποχρεωτικά στη «μαύρη» – «κατάμαυρη» – οικονομία, αλλά συνέχισαν, όσο περίεργο και αν φαίνεται, να λειτουργούν. Παρασιτικά προφανώς, νοθεύοντας τον ανταγωνισμό με βεβαιότητα, χωρίς παραστατικά, με κακές συνθήκες για τους εργαζομένους τους, αλλά και χωρίς να τους βγάζει κάποιος από την πρίζα.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή