Παρελθόν

Υπό άλλες συνθήκες – στα χρόνια πριν από το 28,31%, όταν η συμπολίτευση κριτίκαρε χαμηλόφωνα, σχεδόν μέσα απ’ το στόμα, τις αρχηγικές επιλογές που δεν της άρεσαν, δηλαδή – τα παράπονα των πρώην, των αυλικών και των θαυμαστών τους αφορούσαν μόνο τους λάτρεις των πολιτικών κουτσομπολιών. Σήμερα πάλι, ενώ Μαξίμου και κυβέρνηση συντονίζουν τις κινήσεις τους ώστε να αποδώσει την προσδοκώμενη εσωκομματική ηρεμία η επιχείρηση γοητείας τους στους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, το αν έχουν ή όχι διάθεση ο Καραμανλής κι ο Σαμαράς να παρτάρουν την 4η Οκτωβρίου ανάγεται σε μείζον εσωτερικό ζήτημα της Κεντροδεξιάς. Είναι στ’ αλήθεια όμως; Για τους νοσταλγούς των εποχών των «ηρωικών» βέτο και των Greek statistics ίσως είναι. Για εκείνους που πιστεύουν ότι οι απώλειες προς τον Βελόπουλο και τη φωτογενή αντίπαλό του στα δεξιά της Δεξιάς θα περιοριστούν με επιστροφή στην περίοδο που το κόμμα διαλαλούσε την αφοσίωσή του στην πατρίδα, τη θρησκεία και την οικογένεια, επίσης είναι. Για όποιους επιθυμούν να ενσαρκώσουν έναν ρόλο αντιπολιτευόμενου από τα μέσα, το ίδιο. Για όλους τους υπόλοιπους, όχι. Οι απογοητευμένοι από τις πολιτικές της κυβέρνησης πιθανότατα δεν θα συγκινηθούν επειδή κάποιοι στη ΝΔ βλέπουν κομματικό μέλλον στην πλαστογράφηση του κομματικού της παρελθόντος.