Σιγά τα αίματα

Αναρωτιέται κανείς ποιος ο λόγος το σύνολο σχεδόν των πολιτικών προσώπων να εκστομίζουν λέξεις που, πριν περάσουν λίγες μόνον ώρες από τη στιγμή που τις εκστομίσανε, να ηχούν όχι μόνο προβληματικές σε σχέση με την προοπτική της υλοποίησής τους, αλλά και τόσο πομπώδεις ώστε να τα στιγματίζουν ως εκτός τόπου και χρόνου άτομα. Στο πολυσυζητημένο και εκθειασμένο με έναν υπερβολικό θα έλεγε κανείς τρόπο ντιμπέιτ της περασμένης πια Τρίτης, με τους υποψήφιους για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ, ακούσαμε να γίνεται λόγος για «τομές», «ρήξεις», «μάχες», «ανατροπές», «επαναστατικές λύσεις» – ευτυχώς όχι από όλους – σάμπως και για να γίνουν όλα τούτα τα θαυμαστά δεν χρειάζεται παρά να τα έχει σκεφτεί ένας μόνον άνθρωπος, ενώ όλοι οι άλλοι με τους ίδιους ή παρεμφερείς στόχους, εκστασιασμένοι, μπροστά σε τόση πρωτοτυπία και έμπνευση, θα παραμερίσουν προκειμένου να περάσει αυτός ο «ένας» – δύο στη συγκεκριμένη περίπτωση.