Εκανα την καρδιά μου πέτρα και τόλμησα να δω στο λάπτοπ έναν λόγο του κυρίου Δούκα. Αλαλα τα χείλη των ασεβών (εκ του Μεγαλυναρίου της Παναγίας, ήχος τρίτος). Τι άνεσις, τι κομπορρημοσύνη, τι υψυπέτεια, και τι κενότης. Δεν υπήρχε ούτε μία ιδέα ούτε μία πρόταση ούτε ένα σχήμα λόγου που να μην το έχω ξανακούσει πάνω από χίλιες φορές. Και με μια φωνή δε που δεν απευθυνόταν πουθενά. Ή μάλλον απευθυνόταν στο πουθενά. Η άνεσις δε στην κίνηση τι να σας πω, τι να σας ομολογήσω.

Το παρόν άρθρο, όπως κι ένα μέρος του περιεχομένου από tanea.gr, είναι διαθέσιμο μόνο σε συνδρομητές.

Είστε συνδρομητής; Συνδεθείτε

Ή εγγραφείτε

Αν θέλετε να δείτε την πλήρη έκδοση θα πρέπει να είστε συνδρομητής. Αποκτήστε σήμερα μία συνδρομή κάνοντας κλικ εδώ

Εγγραφή